βουητό της φύσης πικρό είπε άδειο μπροστά γύρω μέσα παράλογος μηχανισμός από μόνος του παρασιτικό ανεπαρκές για να εξαφανιστεί στην αλλοίωση της σιωπής στην καταστροφική διαλεκτική ξεπαγώνει σε απέραντα μπλοκ προκαλώντας τσουνάμι ανάμεσα στα ίδια δέντρα τρέμει το εκτεταμένο δίκτυο ριζών του και μύκητες και βακτήρια θα παραμείνει μετά η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ?vouitó tis fýsis pikró eípe ádeio brostá gýro mésa parálogos michanismós apó mónos...
Οι αδερφοί ήλιοι άρχισαν τότε να μιλούν για διαστημικά ταξίδια μέσα από το υποταγμένο μας μυαλό. Εκεί φτάσαμε, μιλήσαμε, μπερδεμένοι από το χαμόγελο, πλημμυρισμένοι, έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα στο απομονωμένο βουνό του ανάμεσα σε δύο θάλασσες, εσύ κι εσύ, είπε χωρίς να ξέρει. γνωρίζοντας, αισθάνοντας τη θανατηφόρα επιρροή, αδελφές του λαμπερού ήλιου στον μηδενισμό.Oi aderfoí ílioi árchisan tóte na miloún gia diastimiká taxídia...
Όσον αφορά. Οι απαγορευμένοι δρόμοι. Έχουν ήδη το χρόνο του παράλογου πέρα από αυτό που είναι παραδεκτό. Οι δρόμοι μοιάζουν με γράμματα, ονόματα που δεν εμφανίζονται στο παράλογο προσωπικό λεξικό. Παρασύρονται μέχρι να γίνουν μικροσκοπικά ορατά ονόματα. Σαν να πήγαιναν σε έναν άλλο κόσμο. Απομένουν μόνο τα ερωτήματα που η συνείδηση μόλις ακούει. Σχεδόν ανώνυμο. Πηγαίνουν πάνε ακίνητοι. Τόσο απαράδεκτο που η απόσταση...
