βουητό της φύσης πικρό είπε άδειο μπροστά γύρω μέσα παράλογος μηχανισμός από μόνος του παρασιτικό ανεπαρκές για να εξαφανιστεί στην αλλοίωση της σιωπής στην καταστροφική διαλεκτική ξεπαγώνει σε απέραντα μπλοκ προκαλώντας τσουνάμι ανάμεσα στα ίδια δέντρα τρέμει το εκτεταμένο δίκτυο ριζών του και μύκητες και βακτήρια θα παραμείνει μετά η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ?

vouitó tis fýsis pikró eípe ádeio brostá gýro mésa parálogos michanismós apó mónos tou parasitikó aneparkés gia na exafanisteí stin alloíosi tis siopís stin katastrofikí dialektikí xepagónei se apéranta blok prokalóntas tsounámi anámesa sta ídia déntra trémei to ektetaméno díktyo rizón tou kai mýkites kai vaktíria tha parameínei metá i KATASTROFI?

 Οι αδερφοί ήλιοι άρχισαν τότε να μιλούν για διαστημικά ταξίδια μέσα από το υποταγμένο μας μυαλό. Εκεί φτάσαμε, μιλήσαμε, μπερδεμένοι από το χαμόγελο, πλημμυρισμένοι, έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα στο απομονωμένο βουνό του ανάμεσα σε δύο θάλασσες, εσύ κι εσύ, είπε χωρίς να ξέρει. γνωρίζοντας, αισθάνοντας τη θανατηφόρα επιρροή, αδελφές του λαμπερού ήλιου στον μηδενισμό.

Oi aderfoí ílioi árchisan tóte na miloún gia diastimiká taxídia mésa apó to ypotagméno mas myaló. Ekeí ftásame, milísame, berdeménoi apó to chamógelo, plimmyrisménoi, étsi mílise o Zaratoústra sto apomonoméno vounó tou anámesa se dýo thálasses, esý ki esý, eípe chorís na xérei. gnorízontas, aisthánontas ti thanatifóra epirroí, adelfés tou lamperoú íliou ston midenismó.

 Όσον αφορά. Οι απαγορευμένοι δρόμοι. Έχουν ήδη το χρόνο του παράλογου πέρα ​​από αυτό που είναι παραδεκτό. Οι δρόμοι μοιάζουν με γράμματα, ονόματα που δεν εμφανίζονται στο παράλογο προσωπικό λεξικό. Παρασύρονται μέχρι να γίνουν μικροσκοπικά ορατά ονόματα. Σαν να πήγαιναν σε έναν άλλο κόσμο. Απομένουν μόνο τα ερωτήματα που η συνείδηση ​​μόλις ακούει. Σχεδόν ανώνυμο. Πηγαίνουν πάνε ακίνητοι. Τόσο απαράδεκτο που η απόσταση του δεν είναι αισθητή. Τα τετράγωνα και τα ορθογώνια των παραθύρων παραμορφώνονται. Οι δρόμοι στενεύουν στον ορίζοντα, όπως σε μια σιωπηλή προοπτική. Μικροσκοπικά δέντρα όπως φυτά. Είχε ήδη απομακρυνθεί από τη σιωπή. Και η αδύναμη πτήση των πουλιών. Κινούνται δύσκολα στον αέρα. Και το φως, χάνοντας τη λάμψη του, μοιάζει αμυδρά παστέλ σαν νερό.